Bu gün şair Nazim Hikmətin anım günüdür. O, 1963-cü ilin bu günündə vəfat edib.

Nazim Hikmət öz səsində kül olmağın, Kərəm kimi yanıb ətrafa işıq saçmağın tərəfində idi. Əgər belə olmasaydı, o, İstanbul Hərbi Dənizçilik məktəbini bitirər, dənizçi kimi ömrünü mavi sularda keçirərdi. Amma o, türkü söyləyə-söyləyə Günəşə gedən körpüdən keçdi. O elə bir körpü, elə bir yol idi ki, orada ağrı da var idi, sevgi də. Ən əsası isə söz var idi və Nazim Hikmət vətəninin dərdini yalnız sözlə çəkə bilərdi.

Anadoluya səfər edəndən sonra növbəti il Rusiyaya yollanan şairi buradakı ədəbi mühit heyran edir. O, burada qalıb təhsil alanda bəlkə də inanmazdı ki, ömrü böyu ürəyini məmləkət həsrəti sıxacaq.

Nazim Hikmət “Şair öz xalqının carçısı olmalıdır” söyləyirdi. O, sözünü demək üçün heç də qafiyə axtarmadı, oxucuları ilə sərbəst vəzndə ünsiyyət qurdu. Məhz Nazim Hikmət türk poeziyasına ahəngdar şeiri, yeni heca qaydalarını, ölçüsüz bənzətmələri gətirdi. O, ədəbiyyat zirvəsinə sanki pilləkanvari şeirləri ilə ucaldı. Şeirlərin məzmunu və ideyası şairi yalnız türk ədəbiyyatı çərçivəçində saxlamadı. Sözünü dünyaya göndərən şair insanları azadlığa, bərabərliyə səslədi. Axı o, insanların işıqlığa çıxması üçün Kərəm kimi yanırdı…

Vətənində ömrünün çox hissəsini həbsxanalarda keçirən şair həyatını qürbətə - Sovet Rusiyasına bağladı. Burada rahatlıq tapmasa da, geriyə yol yox idi. Qəlbi Türkiyə ilə döyünən Nazim Hikmət yalnız Azərbaycanda özünü Vətənindəki kimi hiss edirdi.

Azərbaycan ədəbiyyatının yaxın dostu olan şair yaradıcılığı ilə mədəniyyətimizi də bəzədi. Onun librettosu əsasında görkəmli bəstəkar Arif Məlikov “Məhəbbət əfsanəsi” baletini yazdı, əsərlərinin motivi əsasında filmlər çəkildi... 

Günəşin süfrəsində nəğmə oxuyan Nazim Hikmət hər gün aşiq olurdu. O, insanlara, quşlara, təbiətə, bir sözlə, dünyaya hər gün eşq elan edirdi. Çünki “mavi gözlü div” aşiq olmadan yaşamağı yaşamaq hesab etmirdi.

Ülviyyə Heydərova